Logboek

Veel mensen hebben me al gezegd dat ik misschien te snel te veel wilde met Marre. Ik krijg nu eindelijk door dat dat wel eens waar zou kunnen zijn . We maken dus een pas op de plaats in de training en gaan ons lekker focussen op pret en plezier, prestatie komt later wel weer. De resterende 2 KNJV proeven zijn afgezegd; het zou Marre meer kwaad dan goed hebben gedaan om daar nog naartoe te gaan. Met de vele tips die we links en rechts hebben gekregen kunnen we voorlopig weer vooruit.

Dag dip, ik heb er weer zin in !

De afgelopen weken hebben we Marre op verschillende manieren en onder verschillende omstandigheden getraind, in een poging haar stress op wedstrijddagen te beperken of zelfs vóór te blijven. Dat we daar niet in geslaagd zijn liet de KNJV proef in Heerle vandaag zien. Weer haalden we 18 punten (10 voor het blijven liggen en 8 voor het volgen) maar de andere proeven gingen veel slechter dan de vorige keren. In Beesd en Lage Zwaluwe ging Marre tenminste nog naar de apporten toe, maar vandaag wilde ze bij het markeren en het verloren zoeken niet meer dan 2 meter bij me vandaan.

Het voordeel van een niet-werkend hondje is dat je op zo'n dag ontelbaar veel tips krijgt waar je je voordeel mee kan doen. Het nadeel is dat ik een van mijn doelstellingen (meer bekendheid geven aan de Stabij als jachthond) bepaald niet bereik. Integendeel: dit is geen reclame voor het ras . En dat terwijl ze in de trainingen echt lekker werkt.

Het begint nu toch wel erg ontmoedigend te worden ...

Mickie is braaf ... errrug braaf!
Ik geloof in het concept dat honden hun eigen grenzen kennen en dus geef ik geen afgepaste hoeveelheid voer, maar volle bakken, ze pakken wat ze nodig hebben en laten de rest staan. Gaat prima, ook met 2 honden.

Sinds kort krijgt Marre Cavom omdat ze te mager werd, maar Mickie mag dat niet omdat ze er te dik van werd (is nogal vet) dus die krijgt ander voer. Hoe doe je dat binnen bovenstaand concept ...?
Simpel, je zegt één keer 'Nee!' tegen Mickie op het moment dat ze aan de bak van Marre wil snuffelen ... klaar!

Hoe lekker ze het voer van Marre ook vindt, hoe hongerig ze ook is, zelfs als háár bak al lang leeg is en die van Marre nog vol, zelfs als als ik niet in de buurt ben, en ja, zélfs 's nachts ... Mickie kijkt niet eens naar Marres bak.

Ben je dan braaf of niet?

De KNJV proef in Lage Zwaluwe stond vandaag op het programma. Prachtig hondenwerk gezien en ook prutswerk. Marre viel eigenlijk buiten beide categorieën, zij leverde namelijk helemáál geen werk . We gingen naar huis met een 10 voor het blijven liggen en een 8 voor het volgen, méér punten haalden we niet.

Net als vorige week in Beesd, sloeg ze dicht en toonde ze totaal geen enthousiasme meer. Met een gedrukte houding ging ze weliswaar keurig naar de apporten toe (markeren, kort apport, verloren zoeken), maar oppakken ... ho maar. Bij het apport uit water was het geweerschot de druppel; ze ging ervandoor! Ik besloot het apport over water over te slaan en te proberen haar wat vrijer te krijgen door te gaan wandelen en wat eenvoudige oefeningetjes te doen, zodat ik haar flink kon belonen en het vertrouwen hopelijk terug kwam. Het werkte wel, op de parkeerplaats heeft ze met plezier een paar apportjes gedaan. Maar terwijl we terug naar de groep liepen zakte haar staart alweer ...

Er is niets mooier dan een hond die met zichtbaar enthousiasme met zijn baas samenwerkt. Ik verwachtte natuurlijk niet dat ik in een week tijd de spoken voor haar kon verjagen, maar Marre zo ongelukkig te zien ging me echt aan het hart! Je zou er bijna de neiging van krijgen om er maar mee te stoppen. Bijna ...
(Echt niet! Doorwerken met die hap ... hier komen we ook wel doorheen)

Gisteren heeft Marre haar eerste KNJV-proef gelopen. Het ging zoals verwacht ... belabberd. Ze was, zoals vaker op wedstrijden, erg timide en onder de indruk van het hele gebeuren. Niets wat ik deed kon haar vrolijker maken (en ik heb heel wat geprobeerd). Tja, dan is het niet zo vreemd dat ze niet enthousiast genoeg was om de apporten binnen te brengen. We beschouwen Beesd maar als een leuke training.
Wel lekker is dat we nu zekerheid hebben dat ze helemaal schotvrij is!

We begonnen met markeren. Het schot maakte haar weer alert, en ze ging in één streep naar het appport, om vervolgens in het rond te gaan snuffelen; een 0. Daarna het apport over diep water; meer dan één pootje heeft ze niet nat gemaakt; nogmaals een 0. Het aangelijnd en los volgen leverde een 9 op. Uitsturen lukte niet: Marre was té gedrukt om voldoende afstand te nemen. Dat het inmiddels pijpenstelen regende hielp er ook niet aan mee.

Ze bleef keurig, rustig liggen, dus daar kregen we een 10 voor. Bij het verloren apport liep Marre zelfs redelijk enthousiast het bos in (staartje kwispelde), vond de eend ook nog, maar wilde hem niet mee terug nemen. Tweede keer inzetten leverde hetzelfde resultaat op. Bij het korte apport kreeg ze wederom een 0 omdat ze, bij het konijn aangekomen, besloot dat rondsnuffelen interessanter was dan apporteren. Bij het apport uit water was het geweerschot recht naast ons erg indrukwekkend, maar ze was er niet bang voor en herstelde snel. Toch ging ze ook hier het water niet in, ze had het helemaal gehad!

Ik begon nu toch aan haar kunnen twijfelen, maar toen we vanochtend gingen trainen liet ze weer prachtig werk zien: alert, kaarsrechte lijnen lopen, snel oppakken ... echte model-apporten! En allemaal met een vrolijk kwispelende staart, zó wil ik het zien. Ik ga eens goed bekijken hoe ik haar op proeven ook vrijer kan krijgen, want dáár ligt het aan. Het is een kwestie van ervaring en vertrouwen krijgen, vooral een kwestie van tijd dus. We hebben weer huiswerk!