Logboek

Toet vierde haar eerste Kerstmis bij ons. Ze liet de kerstboom gelukkig ongemoeid, maar de kerststal had haar bijzondere belangstelling. Regelmatig hoorde ik gerommel en geschraap in het stalletje onder de kerstboom. Als ik riep, kwam ze met een onschuldig gezicht en een rug vol sneeuw weer tevoorschijn . Op kerstochtend vond ik het hooi verspreid door de kamer terug en alle herders en wijzen waren omgekukeld, verder geen schade, kindje Jezus lag er nog vredig bij.

Maar toen ik vandaag de kerstspullen opruimde, bleek Toet toch niet zo engelachtig; er is een schaapje verdwenen ... nergens meer te vinden. Heeft er een brute moord en slachtpartij plaatsgevonden door Toet de schapenkiller? We zullen het wel nooit weten.
Arm schaap ...

Toet was bij haar vorige baasje altijd enige-hond en hier zijn ze met zijn tweeën. Toet moet daar duidelijk nog een beetje aan wennen. Het gezelschap is natuurlijk hartstikke leuk maar soms betekent het ook gewoon Keiharde Concurrentie! Ineens is er nog een ander in de running als het baasje een knuffel uitdeelt of in de keuken wat op de grond laat vallen. Voor je het weet is je plekje ingenomen of het lekkers voor je neus weggekaapt. Je zou zomaar eens iets kunnen missen als je niet op tijd bent ... dus maakt Toet van als-de-kippen-erbij-zijn een wel érg gevleugelde uitdrukking: ze vlíegt (bijna letterlijk) naar me toe als er iets te halen valt, en ze vliegt (letterlijk) geregeld uit de bocht als ze daarbij een hoek om moet. Nog een aandachtspuntje in de opvoeding, zeg maar

Het bontst maakt ze het 's morgens vroeg, als manlief gaat werken en de honden soms naar boven mogen. Ik draai me dan nog eens lekker om in mijn bed en de dames mogen erbij om nog een paar genoeglijke uurtjes door te pitten. Heerlijk! Genieten met een grote G.

Toet lijkt echter te denken dat het bed niet groot genoeg is voor ons allemaal, want ze moet en zal als eerste boven zijn. Dat begint al als manlief de huiskamerdeur tracht open te maken, als het even kan wurmt Toet zich er piepend en jankend doorheen, om daarna met een donderend geraas de trap op te stormen. Het klinkt alsof ze een serieuze poging doet al haar botten te breken, ik hou mijn hart af en toe vast.

Vanmorgen misrekende ze zich bij het naar boven denderen, en stortte ze met zo mogelijk nog meer geraas weer naar beneden. Ik had niet eens de tijd om in een flits allerlei gedachtes door me heen te laten gaan. Voor ik goed en wel kon schrikken stormde madam alweer de trap op, met evenveel herrie en geweld als voorheen. Niks geleerd dus! In de bocht naar het bed ging ze nog eens onderuit . Maar toen kon ze zich toch met een grote sprong tegen me aan laten vallen en een superblije lebber over mijn gezicht geven, om daarna met een diepe zucht en een intens tevreden blik haar ogen te sluiten.
"Zo!" Leek ze te denken. "Missie volbracht!"

Ken je dat? Dat het gras bij de buurvrouw altijd groener lijkt te zijn?
Hier gaat dat ongeveer zo: Meiske en Toet krijgen ieder een bot. Daar gaan ze fanatiek aan liggen kluiven, maar wel met een schuin en uiterst alert oog naar de ander. Dat bot zou immers eens lekkerder kunnen zijn, en ja, stél dat ze het ding onbeheerd achterlaten, je weet maar nooit!

Na een half uurtje loeren en halfslachtige pogingen het andere bot bij de eigen collectie te voegen, ben ik het meestal beu. Zuchtend ruil ik de botjes dan om. Kennelijk klopt dat groener-gras-idee, want daarna liggen ze steevast allebei volkómen tevreden te kluiven, zonder de ander nog een blik waardig te keuren ...

Op de wandeling liepen we op met een jonge Hovawart-teef, bijna 2x zo groot als de Stabijtjes. Mickie heeft daar een paar weken geleden mot mee gehad want de dame vond dat ze Mickie mocht domineren en daar was Mickie het niet mee eens, dus vlogen ze elkaar aan en Mickie verloor vanwege haar formaat. In stevige hondentaal werden de verhoudingen bepaald. Geen schade, alleen een paar blauwe plekken en een gedeukt ego voor Mickie.
Marre en Meiske hebben zich gedurende die schermutseling geheel afzijdig gehouden en het Mickie alleen uit laten zoeken.

Deze keer koos de Hovawart Meiske uit om uit te dagen. Meiske had daar geen zin in en toonde zich onderdanig om haar af te wimpelen. De Hovawart hield echter aan en werd vervelend. Een paar keer ben ik ertussen gaan staan om de opdringerige teef te blokkeren, maar die wist me te omzeilen en begon vervolgens echt te klieren, tot grote ellende van een bij voorbaat jammerende Meiske. En toen gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht: in een zwart-witte flits schoot Marre langs me heen en vloog de Hovawart aan ...

Marre die normaal altijd zo kalm en rustig is ... zo vreedzaam ... zó conflictvermijdend dat ik haar regelmatig een watje noem ... Marre die het Mickie de vorige keer helemaal alleen op liet knappen ... díe Marre vloog ineens krijsend als een viswijf in de haren van de Hovawart
Gevalletje doet-ze-anders-nooit!

Natuurlijk lag ze zó onderop, ze was geen partij voor de veel grotere teef. Ik heb ze van elkaar afgeplukt (ook hier geen schade) en we hebben de wandeling samen vervolgd, met een chagrijnig loerende Marre die grommend haar lip optilde als de Hovawart te dicht in de buurt van háár dochter kwam.

Kennelijk blijft de moederlijke beschermingsdrang bij honden langer aanwezig dan ik gedacht had.

IJzeren hondjes heb ik, mankeren nooit iets, maar soms gebeurt er iets en dan komt ook alles in drieën

Gistermiddag bij het uitlaten sprong Meiske nogal ongelukkig over een sloot en kwam verkeerd terecht. Ze liep nog een paar passen in een rare houding en ging toen liggen, ze stond nog enkele keren moeilijk op, maar ging iedere keer weer liggen. Foute boel, dacht ik meteen. Ik liet haar bij me komen, zwaar mankend aan alle kanten, maar ik kon niet determineren waar de pijn zat. Er kwam overigens geen geluid over haar lippen. Het is dat ik had gezien dat ze zo verkeerd tegen de slootrand smakte. Aan haar kop te zien had het net zo goed zware jeuk kunnen zijn die haar moeilijk deed lopen.
Ik heb haar even laten liggen en gemasseerd, 5 minuten later liep ze weer alsof er niets gebeurd was. Toch maar een paar dagen rustig aan doen, dacht ik.

Gisteravond kwam Marre ineens de mand niet meer fatsoenlijk uit; heel stijf voor en achter, en met gekromde rug. Ze had duidelijk veel last van iets, maar van wat? Ik kon niet achterhalen waar het precies vandaan kwam. Ook geen rare dingen gedaan die dag. Ze is héél voorzichtig stappend mee uit geweest voor de laatste wandeling. Vanmorgen nog steeds hetzelfde beeld. Of ze pijn heeft, weet ik niet, ze laat daar niets van merken. Het zouden ook gewoon erg stijve spieren kunnen zijn. Met de wandeling werd ze íets losser, maar nu harkt ze weer met stijve poten door de kamer en beweegt zo min mogelijk.

Daarstraks met de wandeling ging Mickie in het weiland pijnlijk door haar voorbeen; een jankje, gevolgd door mank lopen. Waarschijnlijk een verrekte spier.

Met Mickie zal het zo'n vaart niet lopen. Meiske lijkt nergens meer last van te hebben (ongelooflijk, na zo'n smak). Over Marre maak ik me wel zorgen, het zou iets in de rug kunnen zijn. Ze krijgt een paar dagen rust. Als het vrijdag niet beter gaat, gaan we naar de dierenarts.

Naschrift 15 maart: Marre is gelukkig weer helemaal de oude. Geen idee wat het geweest is, maar nu rent, springt, klimt en danst ze weer als vanouds. Vanmorgen lag ze genietend van de zon op haar rug in het gras te rollen, terwijl ze speels naar haar staart hapte. Een beter bewijs dat het goed gaat met een hond is er niet!