Logboek

IJzeren hondjes heb ik, mankeren nooit iets, maar soms gebeurt er iets en dan komt ook alles in drieën

Gistermiddag bij het uitlaten sprong Meiske nogal ongelukkig over een sloot en kwam verkeerd terecht. Ze liep nog een paar passen in een rare houding en ging toen liggen, ze stond nog enkele keren moeilijk op, maar ging iedere keer weer liggen. Foute boel, dacht ik meteen. Ik liet haar bij me komen, zwaar mankend aan alle kanten, maar ik kon niet determineren waar de pijn zat. Er kwam overigens geen geluid over haar lippen. Het is dat ik had gezien dat ze zo verkeerd tegen de slootrand smakte. Aan haar kop te zien had het net zo goed zware jeuk kunnen zijn die haar moeilijk deed lopen.
Ik heb haar even laten liggen en gemasseerd, 5 minuten later liep ze weer alsof er niets gebeurd was. Toch maar een paar dagen rustig aan doen, dacht ik.

Gisteravond kwam Marre ineens de mand niet meer fatsoenlijk uit; heel stijf voor en achter, en met gekromde rug. Ze had duidelijk veel last van iets, maar van wat? Ik kon niet achterhalen waar het precies vandaan kwam. Ook geen rare dingen gedaan die dag. Ze is héél voorzichtig stappend mee uit geweest voor de laatste wandeling. Vanmorgen nog steeds hetzelfde beeld. Of ze pijn heeft, weet ik niet, ze laat daar niets van merken. Het zouden ook gewoon erg stijve spieren kunnen zijn. Met de wandeling werd ze íets losser, maar nu harkt ze weer met stijve poten door de kamer en beweegt zo min mogelijk.

Daarstraks met de wandeling ging Mickie in het weiland pijnlijk door haar voorbeen; een jankje, gevolgd door mank lopen. Waarschijnlijk een verrekte spier.

Met Mickie zal het zo'n vaart niet lopen. Meiske lijkt nergens meer last van te hebben (ongelooflijk, na zo'n smak). Over Marre maak ik me wel zorgen, het zou iets in de rug kunnen zijn. Ze krijgt een paar dagen rust. Als het vrijdag niet beter gaat, gaan we naar de dierenarts.

Naschrift 15 maart: Marre is gelukkig weer helemaal de oude. Geen idee wat het geweest is, maar nu rent, springt, klimt en danst ze weer als vanouds. Vanmorgen lag ze genietend van de zon op haar rug in het gras te rollen, terwijl ze speels naar haar staart hapte. Een beter bewijs dat het goed gaat met een hond is er niet!

Gisteren bij de grote uitlaatronde had Meiske een muis gevonden. Ze liep er trots mee rond te paraderen, en omdat hij er vers uitzag, liet ik haar maar begaan. Goed voor d'r buitdrift dacht ik. Toen we huiswaarts keerden liet ze de muis achter, iets waar ik geen enkel bezwaar tegen had. Ik wist toen nog niet dat we hem nog terug zouden zien ...

Vandaag liepen we hetzelfde stuk en op een gegeven moment raakte Marre ver achterop. Toen ik haar riep, bleef ze met een bezorgd gezicht ergens bij staan kijken, alsof we daar iets belangrijks waren vergeten waar zij nu bij waakte. Marre is nogal snel bezorgd over van-alles-en-nog-wat, maar ik wist op dat moment dat haar bezorgdheid de muis van gisteren gold. Ze had zich duidelijk over hem ontfermd.

Ik riep nog een keer en zag haar toen in tweestrijd belanden. Marre kan van een mug een olifant maken en deze mug had blijkbaar mammoet-proporties: "wat te doen, wat te doen?" zag je haar bijna handenwringend denken. Mooi is die lichaamstaal ... geamuseerd sloeg ik haar gade en zag zo dat ze gedecideerd een besluit nam: de muis moest mee! Ze pakte hem voorzichtig op, kwam aarzelend naar me toe en legde hem behoedzaam voor mijn voeten.

Het werd onmiddelijk duidelijk dat een volle dag in de hete zon nou niet echt bevorderlijk was geweest voor de staat van het beestje . Ik had weinig trek om dat mee naar huis te krijgen, dus werd Muis met een sierlijke boog over de sloot gemikt. Aan Marre's geschokte gezicht zag ik dat ik doorlopen wel op mijn buik kon schrijven. Ze plonsde onverwijld het water in om Muis te gaan halen, en weer legde ze hem voor me neer alsof het een zeer kostbaar en kwetsbaar kleinood was. Agosh ...

Toch moest ik van dat vieze stinkding af, dus met een schijn-gooi-beweging liet ik de honden de ene kant op stuiven, terwijl ik Muis stiekem de andere kant op slingerde, nogmaals over de sloot daar waren we mooi vanaf!
Maar Marre is ook een vasthoudend typje ...

Mickie en ik waren al 100 meter verder toen ze nog steeds met Meiske aan het zoeken was. Na 200 meter kwamen Marre en Meiske ons achterna, maar toen Meiske even later arriveerde, was Marre weer teruggegaan om de zoektocht naar háár Muis voort te zetten. Pas toen we na 300 meter een zijweg insloegen en uit zicht raakten, gaf ze het op en kwam ons achterna. Zwaar verongelijkt en zonder Muis.

Als het aan Marre ligt, komt er vanavond een oproep in "Opsporing verzocht" en ik wéét gewoon dat ze morgen opnieuw gaat zoeken.

Ik voel me bíjna schuldig ...

Gisteren was de Puppydag in Waalwijk, Meiske's eerste show en ze deed het heel verdienstelijk!

Er waren 120 pups ingeschreven van allerlei rassen in de leeftijd tot 1 jaar, die in een soort knock-out-systeem in 8 wedstrijdrondes werden teruggebracht tot 8 plaatsingen voor de finale. Meiske heeft het tot de halve finale geschopt, maar werd niet tot de laatste 8 gekozen.

Dat ze zover is gekomen is hartstikke leuk en mooi meegenomen want iedere ronde gaf extra ring-ervaring, maar het zegt niet zoveel over haar rastypische eigenschappen. Er waren namelijk geen keurmeesters met Stabij-ervaring. Het zegt wel dat ze qua bouw niet slecht in elkaar steekt en dat ze zich aardig presenteerde, en daar ben ik uiteraard heel blij mee

Maar het belangrijkste was toch dat het een prachtig positieve kennismaking met showen was voor Meiske, en daar deed ik het voor. Ze weet nu dat keurmeesters leuk zijn en dat je die heerlijk af kunt lebberen, dat de omroepinstallatie (waar erg veel gebruik van werd gemaakt) totaal niets is om je druk over te maken, dat het geblaf van zoveel honden niks voorstelt en dat een poosje mooi stilstaan altijd iets leuks of lekkers oplevert.

Het was een lange dag, maar enorm leerzaam voor Meiske, ze heeft het prima gedaan en vond het allemaal best lollig. Tot aan de laatste ronde deed ze opgewekt en vrolijk mee in de ring. Kortom een gouden eerste show-ervaring!

In de eerste ronde werden we als 1e geplaatst

Met dank aan Bertha voor de foto's.

Ik had me ingesteld op een stevige wandeling maar dat liep anders, letterlijk ...
De dames zijn weer samen loops. En loops zijn, moet je weten, is niet zomaar alleen wat druppels bloed verliezen, neenee, loops zijn is een state-of-mind, een soort trance waarin de complete omgeving op een andere manier wordt waargenomen dan normaal.

Met een licht glazige blik in de ogen lijken ze ineens nóg meer gebruik te maken van hun toch al fenomenale reukzintuig. Geurtjes worden met driedubbele intensiteit waargenomen. Daar waar wij een grijzige, saaie, herfstdag zien, zien zij een enorm groot geurenpalet met wolken van allerlei luchtjes in complexe schakeringen, met ver boven elk ander aroma uitstijgend: de reuengeur!

Als een magneet worden de dames naar plaatsen getrokken waar reuen hun geurvlag hebben achtergelaten. Mijn anders zo gedweëe en gehoorzame Mickie staat plots met een ruk stil of trekt me met ongekende kracht terug naar dat ene polletje gras om het minutieus te gaan besnuffelen en te onderzoeken. Dan doet ze er omstandig een markeerplasje overheen, wat voor Marre het sein is om datzelfde plekje op even grondige wijze te analyseren en vervolgens te markeren. Ondertussen is Mickie een halve meter verderop begonnen aan een intensieve bestudering van een paaltje dat hetzelfde lot zal ondergaan.

Vanmorgen was het niet anders. Ik keek het pad eens af dat we nog moesten lopen: vol met bomen, paaltjes, hekwerken, graspolletjes en andere objecten waar de heren graag hun poot tegen plachten op te lichten en die door mijn loopse dames allemaal uitgebreid doorgelicht zouden gaan worden ... dat ging nog een lange wandeling worden

Net toen we eindelijk terug waren bij het begin van het Reuenpiespad en ik inmiddels verlangend dacht aan de koffie die in zicht was, werden we overvallen door een zwarte gedaante die direct op Marre dook: een grote (duidelijk ongecastreerde) labradorreu die meteen ook vreselijk opdringerig, óveral tegelijk was. Met de riemen in één hand trok ik de dames weg en met de andere graaide ik naar zijn halsband terwijl ik mijn benen gebruikte om het heerschap te blokkeren. Dat valt nog niet mee, kan ik je vertellen. Na ettelijke pogingen waarbij ik meerdere nagels scheurde, lukte het me eindelijk om zijn halsband vast te grijpen en de opgewonden reu bij Marre vandaan te sleuren.

Daar stond ik dan ... wijdbeens, armen eveneens wijd, met in iedere hand honden waarvan er één alleen met grote krachtsinspanning bij de andere weg kon worden gehouden. Geen eigenaar in de buurt, shit! Wat nu? Aan zijn halsband hing wel een penning maar toen ik wilde kijken of er een adres opstond, ontsnapte meneer en begon het hele circus opnieuw. Gelukkig kreeg ik hem weer te pakken en las ik dat hij een straat verderop woonde. Ik besloot Mickie's riem voor de reu te gebruiken omdat Mickie het beste luistert en nog niet in haar vruchtbare periode zat, dus het minste risico liep op een ongewenste dekking. Bij het wisselen van de lijn ontsnapte meneer weer! Ja, ik heb maar twee handen en zo'n labreu is sterk als'ie echt iets wil . Maar toen zat hij dan toch eindelijk aan een riem en kon ik weer rechtop staan. Pffffft!

Met veel moeite, bijna-valpartijen (zelfs kortgehouden zag hij nog kans om om mijn benen heen te draaien) en extra commando's voor Mickie (die haar kans schoon zag om al die verrukkelijke geurtjes verderop ook nog te gaan onderzoeken) kwamen we thuis aan, waar ik de dames zonder plichtplegingen binnen heb gegooid om daarna de reu naar huis te brengen. De eigenaar had hem nog niet gemist

Affijn, de stévige wandeling werd dus een lánge wandeling ... in tijd gemeten dan, want qua afstand zijn we slechts een paar honderd meter van huis geweest
Ach, 'ieder nadeel hep ze voordeel': ondanks het trage tempo heb ik al met al toch een complete workout gehad (heb er nu al spierpijn van) én ik heb nu zekerheid dat Marre bíjna zover is om naar haar lover af te reizen

We did it! Mickie is Nederlands Kampioen apporteersport geworden
Gisteren was de laatste wedstrijd van het seizoen, een werkproef. We haalden de 2e plaats met een puntentotaal van 82 uit 100. En dat terwijl ze loops moet worden en dan altijd even moet demonstreren dat ze een voorstaande jachthond is en geen retriever ("ik heb hem gevonden hoor baas, kijk hier ligt'ie! Goed hè?")

Samen met de punten die we eerder dit seizoen haalden (vier x 1e plaats), was dit genoeg om de concurrentie in de competitie op ruime achterstand te zetten. Mickie is nu drievoudig Nederlands Kampioen; in 2006 en 2007 heeft ze het 'm ook geflikt.

Mijn prachtige dametje, mijn heerlijke meisje, mijn kanjer, mijn Kampioen!


Voorlopig hoeven we geen voer te kopen want de 2e prijs in de werkproef leverde ook nog een 5-kilo zak op

De trofee: het hondje heeft een apport in de vang