Logboek

Niet zo veel te melden de afgelopen maanden. De training van de hondjes staat momenteel op een erg laag pitje door andere bezigheden. Ik ben zelf namelijk met een training bezig en dat slokt grote hoeveelheden tijd. Na KK1 en KK2 ben ik nu bezig met de laatste loodjes van E&B (Exterieur & Beweging). Als je hier voor slaagt, mag je verder om raskeurmeester te worden. Ik heb lang getwijfeld of ik dat wel wil, maar nu dan toch besloten om er voor te gaan, mits ik slaag natuurlijk. Op 3 april is het examen. Ik ben benieuwd!

Dus nu zit ik dagelijks in de boeken en ben in de weekenden op shows te vinden om ervaring op te doen en mijn oog te trainen op o.a. schouder- en bekkenliggingen, verschillende soorten gangwerk en bone en bespiering. Mickie en Marre zijn hier helaas de dupe van, want geen tijd voor de hondenschool . Sinds Kerstmis zijn we pas één keer geweest... arme drommels. Door de week trainen we uiteraard wel, maar de dames vinden dat toch niet hetzelfde . Nog 3 weekjes geduld meiden, dan ben ik weer exclusief voor jullie

En verder wachten we dus met smart op de loopsheid van Marre, want dan... puppies!

... of eigenlijk: ze wil bevallen. Half januari was ze loops en even rekenen leert dat het nu 9 weken later is: bevallingstijd!
De dame is schijnzwanger, compleet met onrust, opgezette melkklieren, het slepen met knuffels en Nesteldrang met een hoofdletter N. Onze tuin moet het ontgelden want bij Nesteldrang hoort een Nest en dus zijn we twee grote kuilen rijker. En een huiskamer vol zwart zand want er blijft nogal wat in haar vacht hangen als ze aan het werk is geweest.

Ook de mand wordt verbouwd tot kinderkamer. Strak en glad opgemaakt is niks ... het moet lekker rommelig en knus! Dus wordt het vetbed grondig omgeploegd tot het helemaal naar Marres zin is, voor ze zich met een diepe zucht in een hoekje opkrult.



Nog even meisje, dan is het weer voorbij
Volgende keer mag je echt!

Gisteren was de eerste competitiewedstrijd apporteersport van het seizoen. Hoewel ik niet meer zo veel train als vroeger en we beslist wat slordigheidspuntjes hebben laten vallen, liet Mickie toch de concurrentie (11 stuks) weer achter zich. Een heel mooi C-diploma met 98 punten en de eerste plaats.

Wat blijft dat wijffie bloedfanatiek zeg! Zó mooi om te zien hoe ze helemaal opleeft als ze aan het werk mag. Honderd procent alert, lijfje zo strak als een veer, soms zelfs trillend van spanning, totaal gericht op de dummy die in de verte wordt opgegooid. En als ik het apportcommando geef, zweer ik dat ik luchtdrukverplaatsing voel, zó pijlsnel schiet ze er dan vandoor! Kortom: we genieten beiden enórm

Valentijnsdag is de dag van de liefde, maar dit is het trieste verhaal van een gebroken hart...

Als Mickie en Marre loops zijn, gaan we extra vaak de polder in omdat daar weinig reuen lopen en de dames dus zonder problemen los kunnen. Om daar te komen, moeten we wel langs een boerderij met een grote buitenren die direkt aan de weg grenst. In die ren zit een Boomerachtige reu die ons nooit zo opviel omdat hij zich eigenlijk nooit liet horen, totdat ..

Marre is niet zo van de hupserige en aandacht vangen van leuke reuen. De heren worden doorgaans stelselmatig genegeerd en kunnen zelfs een snauw krijgen als ze haar persoonlijke privacy-cirkel binnenkomen, het woord bitch lijkt voor haar uitgevonden. Máár... de afgelopen weken was ze loops en dán ligt de zaak uiteraard anders ...

Zo kon het dus gebeuren dat er in enkele weken tijd een heuse liefde opbloeide tussen de Boomer en Marre. Het begon met steelse blikken in het voorbijgaan en neuzen die hoog in de lucht geurtjes opsnuffelden. Dat ging over in verliefd staren, zachtjes piepen achter het hek iedere keer dat we voorbij kwamen en een Marre die daarop meer en meer achterstevoren aan de riem hing. Tot ze in haar hoogloopse dagen kwam, toen gingen alle remmingen eraf!

Smachtende blikken, piepen, wulpse huppels, uitdagende bewegingen, springen tegen het hek, trekken aan de riem en janken als we weer verder liepen ... de jongelui waren sta-pel-verliefd! Op zeker moment, los en ver in de polder, zag Marre haar kans schoon. Ze keerde op haar schreden en stoof weer terug naar haar loverboy. Commando's hoorde ze niet meer, liefde maakt niet alleen blind maar ook nog doof.

Uitzinnig van vreugde, met alleen oog voor elkaar, dansten en zongen de tortelduifjes hun liefdesduet, ieder aan hun eigen zijde van het hek. De wereld om zich heen vergetend in een allesverzengende liefde . En toen was daar ineens die wrede baas die hen ruw onderbrak en de dame zonder enig mededogen gebonden aan een riem wegvoerde van haar geliefde, die met een gebroken hart spontaan in een huilen uitbrak waar menige wolf jaloers op kan zijn ...

Arme Boomer ! Marre is inmiddels weer loops-af en teruggekeerd naar haar ongeïnteresseerde houding ten opzichte van het andere geslacht. De liefde was wat haar betreft van korte duur en ze keurt hem inmiddels geen blik meer waardig. De Boomer echter, blijft onverminderd zijn eeuwige liefde betuigen, piept, jankt en springt als hij zijn aanbedene in de verte ontwaart en heft nog steeds een hartverscheurend gehuil aan als zijn uitverkorene stoïcijns om de hoek verdwijnt.
Liefde is wreed, zelfs op Valentijnsdag ...

Zondag was de finaledag van het G&G wedstrijdseizoen. Een leuke dag met hoogte- en dieptepunten. Mickie mocht als allereerste aantreden met de werkproef, dat was een mooie uitdaging: 10 meter voor ons stond een pylon, 10 m links van die pylon stond de opstelling voor het verwijzen, 10 m rechts van de pylon stond een hindernis en 10 m dáár weer achter stond het vak opgesteld, 10 m achter de pylon stond een hindernis en 10 m dáár weer achter werd met een geluidje een dummy opgegooid. Ik moest Mickie eerst naar de pylon sturen (het apport moest ze dus negeren, kostte 1 extra commando). Vanaf de pylon moest ik haar naar rechts sturen, over de hindernis en naar het vak (3 halve bollen in 3-hoek-opstelling). Ze ging langs de hindernis in plaats van eroverheen en had 2 extra commando's nodig om naar het vak te gaan. Aldaar moest ik haar 6x van houding laten veranderen op aangeven van de ringmeester (zitten, liggen en staan) wat ze keurig deed

Weer bij mij aangekomen moest ze het apport over de hindernis halen, ook dat ging van een leien dakje. Vervolgens moest Mickie verwijzen. Normaal gesproken is dat een oefening waar in 1 van 6 pylonnen een stokje met de geur van de geleider wordt gestoken, dat stokje moet de hond verwijzen door bij de juiste pylon te gaan zitten. In deze werkproef hadden ze de opstelling van de pylonnen echter drastisch gewijzigd. In plaats van gewoon rechtop en door elkaar, stond er dit keer 1 pylon in een kartonnen doos, 1 stond op een laag tafeltje, 1 stond gewoon rechtop in het gras en 2 lagen er op hun kant met de onderkant tegen een achterwand. Ondanks dat we nog nooit iets soortgelijks hebben geoefend, deed Mickie het voortreffelijk!

Omdat ik meteen met Marre in de andere ring moest aantreden, zag ik niet hoe de anderen het deden, ik hoorde echter dat die er aanzienlijk meer moeite mee hadden. De werkproef telt 4x mee in de einduitslag, dus ik was erg blij met Mickies prestatie

Ondertussen liep ik Marre in op een naastgelegen veldje en ik had er goede hoop op want ze was ontspannen en aandachtig, deed de oefeningetjes prima en met kwispelende staart . Vlak voordat we de ring in moesten deed is echter iets vreselijk stoms: ik had bemerkt dat ze wantrouwend naar een grote plastic ton stond te kijken, dus ik liep er even langs, zei dat er niets aan de hand is, en tikte ter bevestiging daarvan even op de ton, wat een onverwacht hard en hol geluid maakte. Marre schrok zich een ongeluk en stond direkt in d'r achteruit, meteen ook werden we de ring ingeroepen. Die hele oefening heeft ze wantrouwend om lopen kijken naar die stomme blauwe ton!
Kon mezelf wel voor mijn kop slaan!

De rest van de dag deed ze het beter. Gewoon op z'n Marres (dus lekker eigenwijs met af en toe een blond zijsprongetje) Geen verrassingen. We hebben samen de 6e plaats veroverd

Zo goed als Mickie de werkproef deed, zo lomp gingen de andere onderdelen. Nog steeds is ze niet loops maar nog steeds gieren de hormonen al wel door haar lijf. Toen ze 'normaal' moest verwijzen (stokje met geur aanwijzen in 1 van 6 pylonnen die gewoon rechtop staan), rook ze op de grond tussen de pylonnen een luchtje dat schijnbaar vele malen interessanter was. Zeker een minuut lang was ze totaal onbereikbaar. Na een extra stevig commando keek ze verward op, zat helemaal niet meer in de oefening en ging dus zomaar ergens zitten. Ik zag aan haar snuit dat het niet de goede pylon was. Deze oefening heeft ze echt nog nóóit fout gedaan ... ze was totaal van de wereld

Ze miste het sorteren (6 stokjes op de grond, waarvan 1 met de geur van de ringmeester en 1 met geur van de keurmeester, hond krijgt doekje met de geur van 1 van die twee en moet het juiste stokje apporteren), ze nam het verkeerde stokje mee. Bij het zit, sta en af tijdens het volgen, ging ze op ieder van die commando's gewoon zitten, extra commando's nodig bij het volgen (grond rook lekker) ... de dame zat duidelijk met haar kop bij héél andere zaken

Affijn, dankzij de goed gelopen werkproef zijn we toch nog 3e geworden