Logboek

Als we naar de grote waterplas fietsen, moeten we langs een paar binnenweggetjes waar plantenkwekerijen zitten. Bij één van die kwekerijen, lopen altijd 2 kleine terrierkruisinkjes rond. Los, welteverstaan. Vroeger gingen ze de weg op en kwamen je woest keffend achterna . Op een dag was er nog maar eentje ... weet niet wat ermee gebeurd is maar sindsdien blijven de mormels (er kwam een nieuwe bij) op hun eigen terrein.

Aan het feit dat ze uitermate succesvol zijn in het luidkeels wegblaffen van alle voorbijgangers, ontlenen ze duidelijk enorm veel status en eigenwaarde. Het feit dat er een sloot loopt tussen bewakertjes en 'belagers' op de weg draagt wellicht bij aan hun succeservaringen. Ze hebben het verjagen dan ook tot een ware kunst verheven: vanaf de werf spotten ze potentiële indringers, racen naar het uiteinde van hun territorium, keffen de longen uit hun lijf terwijl ze zich zo groot maken als maar enigszins mogelijk is en jagen de indringers over de gehele lengte van het terrein, tot aan de oprit van het huis. Die steken ze snel over en dan ronden ze hun taak af door de verdachte voorbijgangers door de tuin definitief weg te jagen. Zo! Plicht gedaan! Weer 5 centimeter gegroeid.

Vandaag waren we wederom naar de waterplas geweest en op de terugweg had ik de honden los naast me lopen. Meestal maak ik ze weer vast als we bij die kwekerij komen maar vandaag was ik in gedachten verzonken en dus te laat. Marre was altijd al hevig geïnteresseerd en wilde maar wat graag weten waar alle ophef van die druktemakers nou voor nodig was. Dus toen de Woeste Wakers vanmorgen hun taak weer vol plichtsbesef uitvoerden, nam Marre de gelegenheid te baat om fluks de sloot over te springen om de zaak eens grondig te gaan onderzoeken. Dáár hadden die keffertjes niet op gerekend ... Ze schrokken zich werkelijk het apelazarus en sjeesden wederom gillend naar het uiteinde van hun terrein, maar nu uit pure paniek omdat ze op de hielen gezeten werden door een monster dat minstens 2x zo groot was als zij ...
... die overigens alleen maar wilde spelen.

Twee egootjes met een fikse deuk...
Ik lág in een deuk

Een paar maanden geleden kreeg ik uit onverwachte hoek het verzoek of er wat van mijn foto's gebruikt mochten worden in een buitenlands blad. Ja hoor, dat mocht wel, voelde me zeer vereerd. Dit is het artikel geworden:

Kan alleen maar raden wat er staat want ik ben helaas geen Japans machtig.
Zou zomaar een recept voor hondensushi kunnen zijn

Tijdens het de uitlaatronde vanmorgen, hoorden we het al van ver: een gepiep van heb ik jou daar. Het bleek een waterhoenkuikentje dat helemaal alleen midden in de sloot zwom en luidkeels om zijn ouders schreeuwde. Zo te zien was hij nog niet lang uit het ei. Ik heb de honden bij me geroepen en we zijn op enige afstand blijven wachten of pa danwel ma tevoorschijn zou komen. Nee dus . Het waaide behoorlijk en het zou kunnen dat het pasgeboren ding was afgedreven. Wat te doen?

Ik kon het stakkertje zelf niet uit het water halen, dus heb ik Mickie laten apporteren, dat was wel gaaf eigenlijk . Het kuikentje zwom zich klem tussen het riet zodat Mickie het kon pakken maar zodra ze het in haar bek nam, begon het kuikentje te piepen en te spartelen en liet Mickie gauw weer los. Na een paar keer aandringen kwam ze het toch heel voorzichtig brengen.
En toen had ik dus een natgekwijld hoentje in mijn handen.

Thuisgekomen heeft hij een lekker maaltje uit de groenbak op.

En hap...

De honden vonden het erg interessant

's Middags, toen het kwekkebeestje zijn buikje rond had gegeten en was opgeknapt, zijn we teruggegaan naar de sloot om te kijken of pa en ma in de buurt waren. Google leerde me dat pa meerdere nesten bouwt om de jongen te kunnen laten rusten. Na lang zoeken vonden we hem bezig met één zo'n nest, daar hebben we junior maar op gezet. In die sloot zitten geen hordes hoentjes, dus maar aangenomen dat dat papa was. Op afstand hielden we het in de gaten. Dat kleine ding krijsen ... en ja hoor, de grote ging ernaartoe. Toen we weggingen zagen we aan de overkant van de sloot een tweede volwassen waterhoen. En nu maar hopen dat het echt de ouders zijn

Het was erg gezellig en wederom leerzaam op de jachtwerkproevendag van de NVSW in Grou afgelopen zaterdag. De grote uitdaging was om te werken met wild, iets wat we eigenlijk te weinig doen en dus niet gewend zijn. Zoals verwacht had Mickie regelmatig een extra commando nodig om de eend of het konijn op te pakken, maar ze deed het toch maar mooi én met plezier! Het is dan ook een echte werkhond .
Ze heeft 77 uit 90 punten verdiend.

Marre deed het ook lekker. Voor het konijn haalde ze haar neus op en voor de rest heb ik een dummy gebruikt want de eend pakte ze ook maar moeizaam. Ik vond het belangrijker dat ze meer positieve wedstrijdervaring opdeed en dat is zeker gelukt! Bij de drijfjacht hebben we alleen gekeken en geluisterd en dat bleek een goede zet: bij het schot was ze één en al aandacht en had zelfs inspringneigingen, daar ben ik stukken blijer mee dan met het blokkeren waar ze de laatste wedstrijden weer zo'n last van had.
Ze haalde 62 uit 80 punten.

Volgend jaar weer!

De pijn was gelukkig na 2 dagen over en we zijn rap gestopt met de medicijnen omdat de bijwerkingen (diarree, eetlustvermindering en lamlendigheid) behoorlijk ernstig waren. In het weekend was er eigenlijk niets meer aan Mickie te merken .

De röntgenfoto's (beide ellebogen en polsen in verschillende standen) wezen uit dat er in de linkerelleboog een heel lichte sclerose zit en op de rechterpols een heel klein artrosehaakje. Het was zeker geen aanleiding voor de acute pijn en kreupelheid, dat zal toch iets van een overbelasting zijn geweest, waar nu niks meer van terug te vinden is.
Vanuit orthopedisch oogpunt niks om me bezorgd over te maken en de training en hondensport mag gewoon hervat worden! Er werd wel aangeraden om te starten met glucosamine en omega-3 om de gewrichten te smeren.

Mens, wat ben ik opgelucht!
Nog nooit zo vrolijk dik 200 Euro afgerekend bij de DA