Logboek

Marre is misschien drachtig en we zien al verschil in haar gedrag. Althans, wij dénken dat te zien omdat we er zo op hopen natuurlijk. Ik analyseerde Marres gedrag nog een keer diep nadenkend toen een collega-hondenbaas daar vanmorgen naar vroeg: "Nou, ze straalt een soort innerlijke rust uit, is duidelijk veel kalmer en bedaarder geworden, laat zich niet meer opjutten en kan uren bedachtzaam voor zich uit starend in haar mand liggen".
"Goh," zei de collega-hondenbaas, "mijn hond was alleen maar heel sloom na haar loopsheid."
... ja, zo zou je het óók kunnen omschrijven natuurlijk ...

Met de komst van het gure herfstweer gaat de kachel ook weer aan. Om de honden 's nachts toch koel te laten liggen (ze slapen in de huiskamer), laat ik de deur naar de gang open staan als de kachel uit gaat en ik naar bed ga. Onze slaapkamerdeur staat eigenlijk altijd open.

Als ik na de gebruikelijke rituelen mijn bed instap en het nachtlampje uitdoe, komt Marre de laatste tijd altijd even boven. Zodra ze geconstateerd heeft dat ik veilig in mijn bedje lig, zij een knuffel heeft gekregen en ik een nachtlikje voor het slapen gaan, gaat ze gerustgesteld en tevreden weer naar beneden om haar mandje op te zoeken.
Ik val tegenwoordig glimlachend in slaap ...

Vandaag een diplomadag apporteersport gelopen in Hellevoetsluis. Wat boften we weer met het weer. Voor de competitie moet je 3 diplomadagen en 2 werkproeven lopen, ik liep nog een diplomadag achter op mijn concullega's en had dit seizoen nog geen C-diploma gescoord, dus we hadden nog wat in te halen.

We gingen voortvarend van start en werkten in no time alle B-onderdelen af die bij alle 5 deelnemers in onze klasse goed tot zeer goed verliepen. En toen kwam het apport over water ...

Nu moet je weten dat ze in Hellevoetsluis een waterbakkie hebben die die naam eigenlijk niet verdient: hooguit 2,5 meter breed en 4 meter lang. Omdat het ding zo smal is, lopen de honden er veel liever omheen (en geef ze eens ongelijk). Dit pierenbadje is het Waterloo van heel wat C-ambities geweest, ook Mickie heeft hier al negatieve ervaringen mee opgedaan. Vóór ons waren alle honden op één na door het water gegaan, wij waren als laatste aan de beurt. Ik zette Mickie in met een heel duidelijk vóóruit! Ze sprong over de hooibaal heen en liep langs de waterbak ... "NEE! Kom hier!" Gelukkig luistert ze daar altijd heel goed naar. Nogmaals ingezet, zelfde verhaal ... derde keer ingezet: weer hetzelfde... shit! Laatste kans: "Mickie ... ZWEMMEN, VOORUIT!" en jawel: keurig door het water, modelapport !
Pffffft, toch nog een 7.

Daarna het dirigeren, niet ons beste onderdeel. Een groot veld vol onkruid en het stoppunt lag moeilijk, toch kreeg ik Mickie met 2 commando's keurig op de gewenste plaats. Naar rechts gestuurd, waar ze keer op keer langs het apport liep, zonder het in de neus te krijgen. Toen mijn commando's niet snel genoeg resultaat gaven, trok ze haar eigen plan en luisterde niet meer naar de stopfluit ... we lagen eruit!

Het apporteren vanuit linie leverde daarna weer een 10 op. Een B-diploma en 96 punten voor de competitie, waar we (volgens mijn berekening) nu 1e staan. Jammer van het gemiste C-diploma, maar toch erg trots op mijn hondje!

Heb gisteren ergens zitten vertellen dat mijn honden eigenlijk nooit uit zicht verdwijnen bij het uitlaten. Dat had ik dus niet moeten doen ...

Zondag na de apporteertraining kreeg ik een konijntje om zelf verder mee te werken. Broer konijn heeft 4 dagen lang goed dienst gedaan maar vanmorgen was zijn laatste sessie want hij was inmiddels aardig versleten en begon al te stinken. Aan het einde van de training hebben we hem dus met gepast ceremonieel in het maisveld gekieperd, zodat hij daar op zijn gemak weer één met de natuur kon worden.

Marre apporteerde hem direkt weer.

Tja, had ik kunnen verwachten . Marre in zit gezet, Nijn nogmaals op zijn laatste reis gestuurd en met Marre volgend liepen we terug tussen de maisvelden vandaan het grindpad op, een aardige tippel. Een paar honderd meter verder was ik Marre ineens kwijt, ik dacht nog dat ze vast in de sloot stond te drinken want dat doet ze heel vaak, dus ik liep gewoon door, ze loopt immers nooit weg. Bijna bij de weg gekomen kijk ik weer om, géén Marre ... of toch ... daar in de verte ... uit de richting van de maisvelden ... een zwart-wit stipje ... met in haar bek ...
Braaaaaaaaaaf!

We zijn weer terug van een heerlijke luiervakantie. Mickie en Marre mochten mee en hebben zich uitstekend vermaakt, veel gezwommen, gespeeld met de buurvrouw (toevallig ook een Stabij) en lekker lui liggen wezen.

Hoe leuk zo'n vakantie ook is, thuis ligt de mand toch het prettigst.

Wat mij altijd weer opvalt is dat ze alles weer opnieuw moeten verkennen bij thuiskomst. De wandelroutes die we al honderden keren hebben gelopen en waar ze doorgaans voorbij rennen om bij hun favoriete plas- of speelplekje te komen, daar komen we na 3 weken afwezigheid maar langzaam vooruit. Iedere graspolletje wordt uitgebreid besnuffeld en iedere struik aan een grondig onderzoek onderworpen. Alle geurtjes worden zorgvuldig opgenomen om de laatste nieuwtjes op buurthondengebied te weten te komen: "die teef van verderop is loops, ruik je dat?", "ja, en die reu van hierachter is daar erg in geïnteresseerd!", "hé, er is weer een nieuw pupje in de buurt komen wonen", "ach, de overbuurman had vorige week last van zijn maag, maar nu gaat het gelukkig weer beter", "laten we even een berichtje achterlaten dat we weer terug zijn"...

Oud nieuws en nieuw nieuws, allemaal in dezelfde buurtkrant ... echt, hier kan geen journaal tegenop!

Veel rennen doen de dames niet op die bijklets/snuffelrondjes en toch liggen ze daarna steevast bekaf in de mand. Vermoeiend hoor, die roddelroutes!