Op de wandeling liepen we op met een jonge Hovawart-teef, bijna 2x zo groot als de Stabijtjes. Mickie heeft daar een paar weken geleden mot mee gehad want de dame vond dat ze Mickie mocht domineren en daar was Mickie het niet mee eens, dus vlogen ze elkaar aan en Mickie verloor vanwege haar formaat. In stevige hondentaal werden de verhoudingen bepaald. Geen schade, alleen een paar blauwe plekken en een gedeukt ego voor Mickie.
Marre en Meiske hebben zich gedurende die schermutseling geheel afzijdig gehouden en het Mickie alleen uit laten zoeken.

Deze keer koos de Hovawart Meiske uit om uit te dagen. Meiske had daar geen zin in en toonde zich onderdanig om haar af te wimpelen. De Hovawart hield echter aan en werd vervelend. Een paar keer ben ik ertussen gaan staan om de opdringerige teef te blokkeren, maar die wist me te omzeilen en begon vervolgens echt te klieren, tot grote ellende van een bij voorbaat jammerende Meiske. En toen gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht: in een zwart-witte flits schoot Marre langs me heen en vloog de Hovawart aan ...

Marre die normaal altijd zo kalm en rustig is ... zo vreedzaam ... zó conflictvermijdend dat ik haar regelmatig een watje noem ... Marre die het Mickie de vorige keer helemaal alleen op liet knappen ... díe Marre vloog ineens krijsend als een viswijf in de haren van de Hovawart
Gevalletje doet-ze-anders-nooit!

Natuurlijk lag ze zó onderop, ze was geen partij voor de veel grotere teef. Ik heb ze van elkaar afgeplukt (ook hier geen schade) en we hebben de wandeling samen vervolgd, met een chagrijnig loerende Marre die grommend haar lip optilde als de Hovawart te dicht in de buurt van háár dochter kwam.

Kennelijk blijft de moederlijke beschermingsdrang bij honden langer aanwezig dan ik gedacht had.