Ik had me ingesteld op een stevige wandeling maar dat liep anders, letterlijk ...
De dames zijn weer samen loops. En loops zijn, moet je weten, is niet zomaar alleen wat druppels bloed verliezen, neenee, loops zijn is een state-of-mind, een soort trance waarin de complete omgeving op een andere manier wordt waargenomen dan normaal.

Met een licht glazige blik in de ogen lijken ze ineens nóg meer gebruik te maken van hun toch al fenomenale reukzintuig. Geurtjes worden met driedubbele intensiteit waargenomen. Daar waar wij een grijzige, saaie, herfstdag zien, zien zij een enorm groot geurenpalet met wolken van allerlei luchtjes in complexe schakeringen, met ver boven elk ander aroma uitstijgend: de reuengeur!

Als een magneet worden de dames naar plaatsen getrokken waar reuen hun geurvlag hebben achtergelaten. Mijn anders zo gedweëe en gehoorzame Mickie staat plots met een ruk stil of trekt me met ongekende kracht terug naar dat ene polletje gras om het minutieus te gaan besnuffelen en te onderzoeken. Dan doet ze er omstandig een markeerplasje overheen, wat voor Marre het sein is om datzelfde plekje op even grondige wijze te analyseren en vervolgens te markeren. Ondertussen is Mickie een halve meter verderop begonnen aan een intensieve bestudering van een paaltje dat hetzelfde lot zal ondergaan.

Vanmorgen was het niet anders. Ik keek het pad eens af dat we nog moesten lopen: vol met bomen, paaltjes, hekwerken, graspolletjes en andere objecten waar de heren graag hun poot tegen plachten op te lichten en die door mijn loopse dames allemaal uitgebreid doorgelicht zouden gaan worden ... dat ging nog een lange wandeling worden

Net toen we eindelijk terug waren bij het begin van het Reuenpiespad en ik inmiddels verlangend dacht aan de koffie die in zicht was, werden we overvallen door een zwarte gedaante die direct op Marre dook: een grote (duidelijk ongecastreerde) labradorreu die meteen ook vreselijk opdringerig, óveral tegelijk was. Met de riemen in één hand trok ik de dames weg en met de andere graaide ik naar zijn halsband terwijl ik mijn benen gebruikte om het heerschap te blokkeren. Dat valt nog niet mee, kan ik je vertellen. Na ettelijke pogingen waarbij ik meerdere nagels scheurde, lukte het me eindelijk om zijn halsband vast te grijpen en de opgewonden reu bij Marre vandaan te sleuren.

Daar stond ik dan ... wijdbeens, armen eveneens wijd, met in iedere hand honden waarvan er één alleen met grote krachtsinspanning bij de andere weg kon worden gehouden. Geen eigenaar in de buurt, shit! Wat nu? Aan zijn halsband hing wel een penning maar toen ik wilde kijken of er een adres opstond, ontsnapte meneer en begon het hele circus opnieuw. Gelukkig kreeg ik hem weer te pakken en las ik dat hij een straat verderop woonde. Ik besloot Mickie's riem voor de reu te gebruiken omdat Mickie het beste luistert en nog niet in haar vruchtbare periode zat, dus het minste risico liep op een ongewenste dekking. Bij het wisselen van de lijn ontsnapte meneer weer! Ja, ik heb maar twee handen en zo'n labreu is sterk als'ie echt iets wil . Maar toen zat hij dan toch eindelijk aan een riem en kon ik weer rechtop staan. Pffffft!

Met veel moeite, bijna-valpartijen (zelfs kortgehouden zag hij nog kans om om mijn benen heen te draaien) en extra commando's voor Mickie (die haar kans schoon zag om al die verrukkelijke geurtjes verderop ook nog te gaan onderzoeken) kwamen we thuis aan, waar ik de dames zonder plichtplegingen binnen heb gegooid om daarna de reu naar huis te brengen. De eigenaar had hem nog niet gemist

Affijn, de stévige wandeling werd dus een lánge wandeling ... in tijd gemeten dan, want qua afstand zijn we slechts een paar honderd meter van huis geweest
Ach, 'ieder nadeel hep ze voordeel': ondanks het trage tempo heb ik al met al toch een complete workout gehad (heb er nu al spierpijn van) én ik heb nu zekerheid dat Marre bíjna zover is om naar haar lover af te reizen