Als we naar de grote waterplas fietsen, moeten we langs een paar binnenweggetjes waar plantenkwekerijen zitten. Bij één van die kwekerijen, lopen altijd 2 kleine terrierkruisinkjes rond. Los, welteverstaan. Vroeger gingen ze de weg op en kwamen je woest keffend achterna . Op een dag was er nog maar eentje ... weet niet wat ermee gebeurd is maar sindsdien blijven de mormels (er kwam een nieuwe bij) op hun eigen terrein.

Aan het feit dat ze uitermate succesvol zijn in het luidkeels wegblaffen van alle voorbijgangers, ontlenen ze duidelijk enorm veel status en eigenwaarde. Het feit dat er een sloot loopt tussen bewakertjes en 'belagers' op de weg draagt wellicht bij aan hun succeservaringen. Ze hebben het verjagen dan ook tot een ware kunst verheven: vanaf de werf spotten ze potentiële indringers, racen naar het uiteinde van hun territorium, keffen de longen uit hun lijf terwijl ze zich zo groot maken als maar enigszins mogelijk is en jagen de indringers over de gehele lengte van het terrein, tot aan de oprit van het huis. Die steken ze snel over en dan ronden ze hun taak af door de verdachte voorbijgangers door de tuin definitief weg te jagen. Zo! Plicht gedaan! Weer 5 centimeter gegroeid.

Vandaag waren we wederom naar de waterplas geweest en op de terugweg had ik de honden los naast me lopen. Meestal maak ik ze weer vast als we bij die kwekerij komen maar vandaag was ik in gedachten verzonken en dus te laat. Marre was altijd al hevig geïnteresseerd en wilde maar wat graag weten waar alle ophef van die druktemakers nou voor nodig was. Dus toen de Woeste Wakers vanmorgen hun taak weer vol plichtsbesef uitvoerden, nam Marre de gelegenheid te baat om fluks de sloot over te springen om de zaak eens grondig te gaan onderzoeken. Dáár hadden die keffertjes niet op gerekend ... Ze schrokken zich werkelijk het apelazarus en sjeesden wederom gillend naar het uiteinde van hun terrein, maar nu uit pure paniek omdat ze op de hielen gezeten werden door een monster dat minstens 2x zo groot was als zij ...
... die overigens alleen maar wilde spelen.

Twee egootjes met een fikse deuk...
Ik lág in een deuk