Tijdens het de uitlaatronde vanmorgen, hoorden we het al van ver: een gepiep van heb ik jou daar. Het bleek een waterhoenkuikentje dat helemaal alleen midden in de sloot zwom en luidkeels om zijn ouders schreeuwde. Zo te zien was hij nog niet lang uit het ei. Ik heb de honden bij me geroepen en we zijn op enige afstand blijven wachten of pa danwel ma tevoorschijn zou komen. Nee dus . Het waaide behoorlijk en het zou kunnen dat het pasgeboren ding was afgedreven. Wat te doen?

Ik kon het stakkertje zelf niet uit het water halen, dus heb ik Mickie laten apporteren, dat was wel gaaf eigenlijk . Het kuikentje zwom zich klem tussen het riet zodat Mickie het kon pakken maar zodra ze het in haar bek nam, begon het kuikentje te piepen en te spartelen en liet Mickie gauw weer los. Na een paar keer aandringen kwam ze het toch heel voorzichtig brengen.
En toen had ik dus een natgekwijld hoentje in mijn handen.

Thuisgekomen heeft hij een lekker maaltje uit de groenbak op.

En hap...

De honden vonden het erg interessant

's Middags, toen het kwekkebeestje zijn buikje rond had gegeten en was opgeknapt, zijn we teruggegaan naar de sloot om te kijken of pa en ma in de buurt waren. Google leerde me dat pa meerdere nesten bouwt om de jongen te kunnen laten rusten. Na lang zoeken vonden we hem bezig met één zo'n nest, daar hebben we junior maar op gezet. In die sloot zitten geen hordes hoentjes, dus maar aangenomen dat dat papa was. Op afstand hielden we het in de gaten. Dat kleine ding krijsen ... en ja hoor, de grote ging ernaartoe. Toen we weggingen zagen we aan de overkant van de sloot een tweede volwassen waterhoen. En nu maar hopen dat het echt de ouders zijn