Heb gisteren ergens zitten vertellen dat mijn honden eigenlijk nooit uit zicht verdwijnen bij het uitlaten. Dat had ik dus niet moeten doen ...

Zondag na de apporteertraining kreeg ik een konijntje om zelf verder mee te werken. Broer konijn heeft 4 dagen lang goed dienst gedaan maar vanmorgen was zijn laatste sessie want hij was inmiddels aardig versleten en begon al te stinken. Aan het einde van de training hebben we hem dus met gepast ceremonieel in het maisveld gekieperd, zodat hij daar op zijn gemak weer één met de natuur kon worden.

Marre apporteerde hem direkt weer.

Tja, had ik kunnen verwachten . Marre in zit gezet, Nijn nogmaals op zijn laatste reis gestuurd en met Marre volgend liepen we terug tussen de maisvelden vandaan het grindpad op, een aardige tippel. Een paar honderd meter verder was ik Marre ineens kwijt, ik dacht nog dat ze vast in de sloot stond te drinken want dat doet ze heel vaak, dus ik liep gewoon door, ze loopt immers nooit weg. Bijna bij de weg gekomen kijk ik weer om, géén Marre ... of toch ... daar in de verte ... uit de richting van de maisvelden ... een zwart-wit stipje ... met in haar bek ...
Braaaaaaaaaaf!