We zijn weer terug van een heerlijke luiervakantie. Mickie en Marre mochten mee en hebben zich uitstekend vermaakt, veel gezwommen, gespeeld met de buurvrouw (toevallig ook een Stabij) en lekker lui liggen wezen.

 

Hoe leuk zo'n vakantie ook is, thuis ligt de mand toch het prettigst.

Wat mij altijd weer opvalt is dat ze alles weer opnieuw moeten verkennen bij thuiskomst. De wandelroutes die we al honderden keren hebben gelopen en waar ze doorgaans voorbij rennen om bij hun favoriete plas- of speelplekje te komen, daar komen we na 3 weken afwezigheid maar langzaam vooruit. Iedere graspolletje wordt uitgebreid besnuffeld en iedere struik aan een grondig onderzoek onderworpen. Alle geurtjes worden zorgvuldig opgenomen om de laatste nieuwtjes op buurthondengebied te weten te komen: "die teef van verderop is loops, ruik je dat?", "ja, en die reu van hierachter is daar erg in geïnteresseerd!", "hé, er is weer een nieuw pupje in de buurt komen wonen", "ach, de overbuurman had vorige week last van zijn maag, maar nu gaat het gelukkig weer beter", "laten we even een berichtje achterlaten dat we weer terug zijn"...

Oud nieuws en nieuw nieuws, allemaal in dezelfde buurtkrant ... echt, hier kan geen journaal tegenop!

Veel rennen doen de dames niet op die bijklets/snuffelrondjes en toch liggen ze daarna steevast bekaf in de mand. Vermoeiend hoor, die roddelroutes!