We hebben het een poosje rustiger aan gedaan. Mickie vond dat maar niets, alleen maar wandelen en niet werken tussendoor! Regelmatig kwam ze dan naast me lopen en keek me verwachtingsvol aan, zo van "Toe nou, je kunt toch wel iets gooien? Alsjebliiieeeft ..." Ze stond meer dan eens, hoopvol kwispelend bij een stok op de grond en keek beurtelings naar de stok, naar mij en dan weer strak naar de stok, in een houding die zei dat ze gewoon zeker wist dat ik die voor haar weg ging schoppen.

Als ik dan schijnbaar ongeïnteresseerd doorliep zakte haar staart onmiddelijk en keek ze zó teleurgesteld dat ik nogal eens door de knieën ging en alsnog de stok voor haar weg gooide. Ze weet me wel te bespelen .
Je snapt dus dat Mickie heel blij is dat we de training weer hebben opgepikt.