Gisteren heeft Marre haar eerste KNJV-proef gelopen. Het ging zoals verwacht ... belabberd. Ze was, zoals vaker op wedstrijden, erg timide en onder de indruk van het hele gebeuren. Niets wat ik deed kon haar vrolijker maken (en ik heb heel wat geprobeerd). Tja, dan is het niet zo vreemd dat ze niet enthousiast genoeg was om de apporten binnen te brengen. We beschouwen Beesd maar als een leuke training.
Wel lekker is dat we nu zekerheid hebben dat ze helemaal schotvrij is!

We begonnen met markeren. Het schot maakte haar weer alert, en ze ging in één streep naar het appport, om vervolgens in het rond te gaan snuffelen; een 0. Daarna het apport over diep water; meer dan één pootje heeft ze niet nat gemaakt; nogmaals een 0. Het aangelijnd en los volgen leverde een 9 op. Uitsturen lukte niet: Marre was té gedrukt om voldoende afstand te nemen. Dat het inmiddels pijpenstelen regende hielp er ook niet aan mee.

Ze bleef keurig, rustig liggen, dus daar kregen we een 10 voor. Bij het verloren apport liep Marre zelfs redelijk enthousiast het bos in (staartje kwispelde), vond de eend ook nog, maar wilde hem niet mee terug nemen. Tweede keer inzetten leverde hetzelfde resultaat op. Bij het korte apport kreeg ze wederom een 0 omdat ze, bij het konijn aangekomen, besloot dat rondsnuffelen interessanter was dan apporteren. Bij het apport uit water was het geweerschot recht naast ons erg indrukwekkend, maar ze was er niet bang voor en herstelde snel. Toch ging ze ook hier het water niet in, ze had het helemaal gehad!

Ik begon nu toch aan haar kunnen twijfelen, maar toen we vanochtend gingen trainen liet ze weer prachtig werk zien: alert, kaarsrechte lijnen lopen, snel oppakken ... echte model-apporten! En allemaal met een vrolijk kwispelende staart, zó wil ik het zien. Ik ga eens goed bekijken hoe ik haar op proeven ook vrijer kan krijgen, want dáár ligt het aan. Het is een kwestie van ervaring en vertrouwen krijgen, vooral een kwestie van tijd dus. We hebben weer huiswerk!